Nico Joris M. Wuyts wordt geboren op 31 mei, 1989 in de oude Habsburgse imperiale hoofdstad van de Zuidelijke Nederlanden, op dat moment de Vlaamse provinciale stad, Mechelen.

Met zijn vader Mark Wuyts, op dat moment advocaat en moeder Brigitte Verkouter, lerares wetenschappen, oudere zus Ilse en jongere broer Erik, groeit Niko op in een vrij normaal jaren ‘90 middenklasse gezin. Reeds gedurende zijn lagere schooljaren ontwikkelt hij een grote interesse in de Europese geschiedenis en de ontwikkeling van de Europese Unie.

Het gezin gaat jaarlijks een drietal weken met auto en caravan op zomervakantie naar Frankrijk, Italië, Corsica, Kroatië en andere doorreislanden. Zo wordt Niko op jonge leeftijd geconfronteerd met prachtige paleizen, onneembare burchten, machtige bergen, fabelachtige kusten en bovenal de ruïnes van de Romeinse beschaving. Deze reizen zullen reeds op jonge leeftijd de basis van zijn rijke fantasie leggen.

In de middelbare school was de klassieke richting, Grieks-Latijn, dan ook de natuurlijke studiekeuze voor de ambitieuze Niko. De grote vrijheid van de lange zomerreizen staan echter in sterk contrast met de harde schoolrealiteit waar Niko mee te kampen krijgt. Niko is meer vrijheid gewoon dan hij krijgt op de schoolbanken en kan zich moeilijk aanpassen. Thuis wordt streng opgetreden tegen ‘domme’ elektronische spelletjes waar Niko en zijn broer een passie voor delen. Niko zal uiteindelijk een jarenlange liefde voor complexe videogames ontwikkelen. Omwille van zijn excentrieke persoonlijkheid wordt hij op school het slachtoffer van pesterijen.

In zijn derde jaar middelbare aan het Sint-Rombouts College maakt Niko de overstap naar het Koninklijk Atheneum te Keerbergen waar hij beter kan aarden. De ambitieuze Niko schopt het tot voorzitter van de leerlingenraad. Op het Atheneum raakt Niko levenslang bevriend met zijn broeders,

Fabian V.C., Kristof M., Tristan en Yoram V.C. Alle vijf zouden een leven lang invloed hebben op zijn persoonlijkheid en schrijfwerk. Via de scouts P.G. Frassati schopt Niko het voor het eerst tot een positie van verantwoordelijkheid. Hij wordt scoutsleider en ontwikkelt zich tot een uiterst betrouwbare spelbedenker en nachtspelenschrijver.

Niko zal uiteindelijk zeven jaar leiding geven. Ook hier ontwikkelt hij een sterke vriendschap met o.a. Pascal F. en Christophe M., Karel J. Ook zij zullen een belangrijke invloed hebben op zijn schrijven en denken. Aan de KU Leuven kiest Niko voor de opleiding Rechtsgeleerdheid en verdient na enkele jaren aanmodderen zijn bachelorsdiploma.

Rond deze periode begint Niko te schrijven aan de troon der helden, het boek dat uiteindelijk zijn doorbraak zou worden. Met zijn bachelordiploma op zak begint Niko aan een masteropleiding Politieke Wetenschappen gecombineerd met een tweede master in de Interdisciplinaire Europese Wetenschappen.

In dezer periode raakt hij gefascineerd door werken van Sam Harris, Richard Dawkins, Christopher Hitchens, Stephen Fry en Carl Sagan. Hij laat zich onderdompelen in de, op dat moment zeer strijdvaardige, de Atheist Community op de dan nog jonge Youtube. Niko ontwikkelde zich tot een uitgesproken atheïst, materialist,

Europeaan en klassiek-liberaal denker. Ondanks zijn atheïstische wereldovertuiging behoudt Niko een fascinatie met Griekse mythologie, en haar connectie met de occulte wetenschap van het oude Rome en de Europese middeleeuwen.

Hij begint voor het eerst met de ontwikkeling van zijn theorie van collectieve fantasie geënt op Richard Dawkins’ theorie van virale informatie en Julian Jaynes’ theorie over de samenstelling van de bicamerale gedachtengolven. Op kerstavond 2016, wil Niko op wetenschappelijke wijze aantonen dat occulte rituelen gebaseerd zijn op primitief bijgeloof, door via een occult ritueel de geest van de alom bekende demon/god

Christus op te roepen. Niko krijgt op diezelfde avond echter bericht van een familiaal drama in zijn vriendenkring belandt voor de eerste maal in een psychose. Na een intense trip in zijn eigen hoofd is Niko genoodzaakt om de uitslag van het ritueel als non-conclusief te beschouwen. Hij zal soortgelijke experimenten meermaals herhalen en steeds botsen op een muur van psychoses en technische onmogelijkheden om zijn bevindingen vast te leggen.

Hij raakt hierdoor overtuigd van het bestaan van imaginaire levensvormen in het menselijke bewustzijn, die volgens hem, aan de basis liggen van de hedendaagse wereldgodsdiensten. De theorie hieromtrent verwerkt hij steevast in zijn eigen fictie.

In zijn onderzoek naar occulte wetenschappen trekt Niko naar Athene, Kreta, en Lissabon waar hij gelijktijdig werkt en zich verdiept in mythologische principes en demonologie, het contacteren en bestuderen van imaginaire wezens.

Op zijn reizen werkt Niko, onder andere, voor een reeks grote computer bedrijven, als verkoper van zeldzame aardmetalen, als manager van een visspa en als jetski-instructeur..

Ten tijde van het schrijven van deze biografie telt Niko zes psychoses, in vier verschillende landen. Steeds blijkt zijn opname het gevolg van een misgelopen experiment met occulte wetenschap.

Niko slaagt er stevast in stemmen op de roepen in het diepst van zijn onbewustzijn. Stemmen die hij ondervraagt en op de proef stelt, als waren het de goden die hij oproept. Op deze manier werd Ergodix geboden, de personificatie Niko’s creatieve onderbewustzijn. Beiden delen nu het hoofd van de schrijver en werkten creatief samen aan de ontwikkeling van de troon der helden.

Wordt vervolgd…